Η σκιά της μύγας μονόπρακτο για δύο ηθοποιούς σ’ ένα καφενείο
Το Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο, μετά τον εξαιρετικά επιτυχημένο πρώτο κύκλο παραστάσεων του θεατρικού έργου Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, συνεχίζει με έναν νέο κύκλο παραστάσεων στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην Πολιτεία στην Ακαδημία Πλάτωνος, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας.
Ένα καφενείο γεμάτο τουρίστες.
Μια ανακαίνιση εκ βάθρων.
Ένας προορισμός.
Μια λυτρωτική άφιξη.
Η ηρωίδα του έργου είναι έτοιμη για ταξίδι. Κατεβαίνει με τη βαλίτσα της στο καφενείο, όπου συναντά τους θεατές. Το διαμέρισμά της βρίσκεται στο ίδιο κτίριο και είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους Ιταλούς τουρίστες που το έχουν νοικιάσει μέσω πλατφόρμας βραχυχρόνιας μίσθωσης. Έτσι ζει. Έτσι έχει οργανώσει τη ζωή της. Τουρίστες αυτοί; Τουρίστας κι η
εκείνη. Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ συναντά τους κατοίκους της πόλης αποκλειστικά σε καφενεία για να αφηγηθεί την ιστορία της με τρόπο άμεσο, ανθρώπινο, αγωνιώδη, ειλικρινή. Παρουσιάζεται στην Ακαδημία Πλάτωνος, μια περιοχή στις παρυφές του κέντρου της Αθήνας, με δυναμικές συλλογικότητες και κινήσεις πολιτών που προασπίζουν τον δημόσιο χώρο και τη βιωσιμότητα της γειτονιάς.
Το καφενείο, ως χώρος κοινωνικοποίησης, ανταλλαγής ιδεών και καθημερινής αλληλεπίδρασης, γίνεται το φυσικό σκηνικό μιας παράστασης που ακροβατεί στα όρια της νοσταλγίας, του ρεαλισμού και της ονειροπόλησης. Η παράσταση επιφυλάσσει οργανικό ρόλο και στους θεατές, που, αφού σερβιριστούν και χαλαρώσουν στα τραπεζάκια τους, θα γνωρίσουν μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που έχει μετατρέψει το σπίτι της σε κατ’ οίκον ξενοδοχείο απογυμνωμένο από κάθε μνήμη.
Ένα θεατρικό μονόπρακτο για την πόλη που αλλάζει.
Για τις γειτονιές που χάνονται.
Για το αστικό τοπίο που μεταβάλλεται βίαια χάριν εξευγενισμού.
Για το εσωτερικό τοπίο των ανθρώπων που πασχίζουν να προσαρμοστούν.
Για τα χνάρια της ατομικής και της συλλογικής μνήμης που σβήνουν με την επέλαση του υπερτουρισμού.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Βαλεντίνα Παπαδημητράκη
Σκηνοθεσία: Τάσος Καρακύκλας
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Κοστούμια: Βάσω Γιαρένη
Φωτογραφίες: Στέλιος Αγγελίδης, Σίμος Γιαννάκος
Video: Βασίλης Καραδάτκος
Γραφιστικά: Γιώργος Χατζάκης
Οργάνωση παραγωγής: Βαλεντίνα Παπαδημητράκη
Ερμηνεία: Σοφία Λιάκου
Στον ρόλο του καφετζή ο Τάσος Καρακύκλας.
Παραγωγή: Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
κάθε Σάββατο στις 21:00
από 8 Μαρτίου έως 12 Απριλίου
στην Πολιτεία, Μοναστηρίου 136, Ακαδημία Πλάτωνος και στο καφενείο πριν από την έναρξη της παράστασης
Διάρκεια: 50 λεπτά
Πληροφορίες: 6973421650
Λίγα Λόγια Για το Βιβλίο
«Δεν θέλω κανέναν μες στο σπίτι δυο φορές. Θέλω μόνο περαστικούς. Όπως λέμε περαστικά. Να περνάνε, ν’ αφήνουν τον οβολό τους και να φεύγουν. Καμιά φορά νιώθω πως έκανα το σπίτι μου πόρνη κι έγινα ο νταβατζής του. Ε, και; Τουλάχιστον έτσι είμαι ελεύθερη να φεύγω. Τουρίστες αυτοί, τουρίστας κι εγώ».
Στο έργο «Η σκιά της μύγας» της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη αυτό είναι ένα βασικό επιχείρημα της Γυναίκας, από τα πολλά που λέει στον ιδιοκτήτη ενός παραδοσιακού καφενείου κάπου στο κέντρο της Αθήνας, για την απόφαση και το κόστος του να κάνει το σπίτι της airbnb. H Γυναίκα μοιάζει σαν να μιλάει στον εαυτό της, αφού δεν περιμένει, δεν επιδιώκει να υπάρχει διάλογος. Ο μονόλογός της είναι σε αληθινό χρόνο, η απουσία όμως ανταπόκρισης δημιουργεί μιαν αχρονία, σαν να είναι σκόρπιες οι σκέψεις, εδώ κι εκεί, αέναες κι επαναλαμβανόμενες. Η Γυναίκα προσπαθεί να αιτιολογήσει τους λόγους που υπενοικιάζει το σπίτι της, σε μια πόλη όπως η Αθήνα που η υπερτουριστικοποίηση είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό και πολιτισμικό ζήτημα. Η δική της βιογραφική εμπειρία μοιράζεται μέσα στις σκέψεις της, κοινές για όλους μας τα τελευταία χρόνια, για τις πόλεις στις οποίες ζούμε, αυτές των προγόνων μας αλλά και των ταξιδιωτικών προορισμών μας. Σύμφωνα με το σύγχρονο μάρκετινγκ τα σπίτια μας στις ελληνικές μας πόλεις έχουν τις προδιαγραφές για μεγάλη οικονομική απόδοση με βάση τις παραμέτρους: προϊόν, τιμή, τοποθεσία, προώθηση. Είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς σε αυτήν την άγρια αίσθηση του γρήγορου πλουτισμού, της περιουσίας που αξίζει.